De ervaring van Cindy Claessens

Waarom? zullen velen denken. Velen (zullen) zeggen, kijk om je heen, wees blij, doe dit, doe dat, je bent sterker dan je denkt, kijk eens wat je al bereikt hebt, je doet het toch maar even allemaal… JAAAA dat weet ik allemaal echt wel!!! Het punt is dat ik liever op de bank blijf hangen, afleiding zoek in werk, Netflix en sociale media. De tijd vliegt voorbij!! Lekker weer een dag voorbij!! Weer een dag niet naar die pijn hoeven gaan. Even voor de duidelijkheid. Die pijn is niet ontstaan doordat ik ‘nú ineens‘ gescheiden ben en alleen ben. Nee, dit is alleen een grote trigger geweest van iets wat er al veel langer en dieper zat. Pijn van minderwaardigheid, afhankelijkheid, het niet gezien voelen, het gevoel dit doe ik niet goed (wordt ik ben niet goed). Ik ben het niet waard. Ik ben het niet waard… Dit zinnetje in mijn hoofd zorgt ervoor dat ik niet voor mezelf zorg. Dit zorgt ervoor dat ik bevries, vast zit. (Nu ik dit schrijf valt in een het kwartje) Op de foto werd dit zinnetje, door degene (Pascal) die ik weg duw, de hele tijd herhaald. Hij begon achter me….. ik ben het niet waard. Naast me… ik ben het niet waard. Voor me… ik ben het niet waard. De hele tijd herhaalde hij het zinnetje. Hard op. Luid en duidelijk. Ik voelde de pijn. De pijn in mijn buik, de druk op mijn borst, de adem die ik inhield, de oppervlakkige hoge ademhaling, de paniek, angst, weg willen rennen, vluchten, maar bevroren blijven staan. (Ik voel dit alles nog). Mario, stond naast me. Praatte met me. Ik keek hem aan, zocht hulp, wilde dat hij het op zou lossen. Maar ik moest dit zelf doen. Ik zei dat ik weg wilde, hij vroeg lost dit wat op? Daarna voelde ik in mijn hoofd/lichaam wat gebeuren… mijn hoofd wilde weg… verdwijnen uit dat moment. Het was dat moment dat er iets in me zei, nee dit is niet goed, je kunt niet maar altijd blijven vluchten/bevriezen. Op dat moment kwam er ruimte voor boosheid. Ik wil dit helemaal niet, hij moet hier mee ophouden, ik wil dat het stopt. Ik zei dit tegen Mario. Hij zei, goed zo, dat mag. Hij vroeg me wat ik er mee wilde doen, wat wil je doen? Ik zei: Ik wil hem op zijn bek slaan. Mario: nou dan doe je dat toch! Klik….. en ik viel weer terug in de bevries stand. Dat kan toch niet, dat mag toch niet zei ik.. Mario: ja hoor hier mag dat, Pascal kan het hebben. (En al die tijd bleef Pascal maar herhalen: Ik ben het niet waard) Toen riep ik uit het niks: Ik wil dat je er mee stopt!!! Zijn stem werd minder hard, maar hij ging door. Ik ben het niet waard. Ik ben het niet waard. Van onder, diep van binnen voelde ik me steeds bozer worden… bozer en bozer…. Ik duwde Pascal een keer weg, met twee handen. Schrok van mijn reactie en deinsde terug. Hij stopte even maar ging toen weer door, ik ben het niet waard. Mario: ga maar door Cindy. Het is goed. Toen schreeuwde ik en duwde ik. Ik bleef hem naar achteren duwen en zeggen dat hij moest stoppen. Hij stopte…..Ik hoefde niet verder te vechten. Dit was drie weken geleden. Ik voel nog hoe trots ik was op mezelf en hoe sterk ik me voelde. Maar…. Ik merk ook dat ik er nog niet ben. Deze oude patronen, die overtuigingen zitten al zo lang in mij. Die zijn niet weg na een zo’n ervaring. Dit blijft werken. En nu terug te zijn in mijn rol, mijn oh zo bekende manieren van gewoon weer door gaan zoals het verwacht wordt, kom ik weer die triggers tegen. In de momenten dat ik wakker wordt in de morgen uit een droom van herinneren, alleen in een huis, een weekend voor de boeg (wat betekent niet naar werk, dus geen afleiding)…. Komt de angst, de pijn weer naar boven… en eindigt met dat zinnetje dat in mijn hoofd zit: Ik ben het niet waard. Dus wat gebeurt er…. Ik blijf zielig in bed liggen, scrollen op sociale media…. Voel de verplichting om op te staan en wat te gaan doen… dus ik ga opruimen, rommelen… Maar alles is opgeruimd, er valt niks te doen… dan komen de gedachten, ga schrijven, maak je verslag af, je kunt ook yoga gaan doen of ademhalingsoefeningen… Neeeee… dit doet allemaal veel te pijn. Daar wil ik niet aan. En dan in eens is daar de herinnering/herkenning van dat zelfmedelijden. Dat ik dus liever daarin blijf zitten dan er wat mee te doen. Vandaag deed ik dat niet. Ik ben gaan lezen over de minderwaardigheid/meerwaardigheid, en gaan schrijven. Dit. Dit wat jullie nu gelezen hebben heb ik net geschreven. En weet je… het helpt. Door er over te lezen, erbij stil te staan en gewoon mijn gedachten op te schrijven… Het helpt me uit dat gevoel van medelijden/minderwaardigheid te komen. Het mag er zijn van mezelf, het hoefde niet weg. Ik voel me rustiger nu, geen paniek, ontspannen. Of het me de volgende keer weer lukt.. Dat zullen we zien. Een stap tegelijk. Voor nu blijf ik nog even lekker in mijn hangmat liggen. (En nee dit is niet makkelijk om te delen. Dit is zo pijnlijk. Maar ik hoop dat er mensen zijn die herkenning vinden hierin)