Ergens op een rotsplateau in Zweden, troffen we er onlangs weer een aan.
We hebben inmiddels al behoorlijk wat veteranen mee gehad op reis. Het beeld is bijna altijd hetzelfde: Bij de aanmelding komt de diagnose (PTSS) al snel op tafel. Daarna volgt de beschrijving van de klachten, de oorsprong volgens betrokkene en het reeds afgelegde traject wat uiteindelijk niet gebracht heeft wat men er van hoopte. Vaak moedeloos, gefrustreerd, soms zelfs boos en meestal zonder vertrouwen en/of hoop. Daar zit hij of zij dan..
Wij komen met een confronterend antwoord op de vraag of wij hem/haar wel van de klachten en/of de diagnose af kunnen helpen: ‘Nee dat kunnen wij niet!’ Wij kunnen je leren hoe je je eigen persoonlijk herstel vorm geeft en zeker net zo belangrijk: Wij zullen je meenemen naar de fundamenten van je bestaan om er daar achter te komen dat jouw PTSS daar zijn oorsprong kent en niet in de tijd bij Defensie.
De meesten kunnen dit laatste niet geloven en sommigen willen het niet geloven. Onze gesprekken aan de voorkant van zo’n reis en zo’n herstelproces roepen vaak enorme weerstand op. Prima overigens want dan weten we dat we blijkbaar een gevoelige snaar raken die verderop in het traject vaak ook nog wel door zal klinken.
Bij ALLE veteranen met PTSS die zich sinds 2016 bij ons melden is er sprake van misbruik, geweld en/of verwaarlozing op jonge leeftijd. En daar waar dit niet het geval is, is er op zijn minst sprake van ernstige verstoring in de hechtingsontwikkeling en/of sprake van veel onvervulling in basisbehoeften (volgens Pesso). Je zou kunnen stellen dat al deze veteranen al getraumatiseerd waren voordat ze überhaupt in aanraking kwamen met Defensie.
Het jonge kind deed ervaringen op in de wereld en bouwde vervolgens op bepaalde levensboodschappen de eigen strategieën, mechanismen en patronen die het uiteindelijk juist bij Defensie deed terechtkomen. Ze maakten ook dat het er prima kon acteren en dus zeer geschikt voor deze bijzondere en uitdagende werkomgeving.
Deze unieke persoonsgebonden cocktail van levensboodschappen, strategieën, mechanismen, patronen en de daarbij gevormde (kern) overtuigingen dienen in die zin juist hen die dienen.
Maar het is als een springlading onder water. Niemand (inclusief betrokkene zelf) die het ziet totdat een trigger af gaat en het oude leed zich via die nieuwe situatie(s) openbaart. En als die detonatie eenmaal plaatsgevonden heeft, is er vaak geen stoppen meer aan. De barsten in de overlevingsstrategieën en -mechanismen zijn een feit en laten zich slechts afremmen of afplakken maar helen niet vanzelf zonder terug te keren naar de werkelijke oorzaak die diep verscholen ligt in het fundament.
Ergens op een rotsplateau in Zweden, troffen we er onlangs weer een aan. Zo’n veteraan met PTSS: Gestreden, geleden, gevallen. Vele dienstjaren, trainingen, missies maar ondertussen ook vele behandeltrajecten verder lag er iets onderhuids op hem te wachten. Dat wat hij nooit wist en ook nooit vermoedde kwam er in 1 allesvernietigende werkvorm uit.
Ineens veranderde zijn hele kijk op zijn verhaal. Een verhaal dat hij al decennia lang beleefde en wat voor hem als de waarheid voelde. Het was vernietigend voor dat verhaal, niet voor hemzelf. Voor hem werd het namelijk de lang gezochte ingang naar werkelijke heling en het daarmee inzetten van zijn routekaart naar persoonlijk herstel. Een nieuw verhaal werd in dat moment geboren.
Wij kennen veel van dit soort verhalen en halen onze voldoening uit de persoonlijke winst die betrokkene er uit kan halen. Het is prachtig om te zien dat zij die ooit leerden om de ander te dienen, zichzelf weer gaan dienen. Dát is een essentie van persoonlijk herstel.
Wij blijven het bijzonder vinden dat Defensie niet hierover met ons in gesprek wil. Overal houdt men dit gesprek al jarenlang af; Veteraneninstituut, Landelijk Zorgsysteem voor Veteranen, Inspecteur Generaal voor de Krijgsmacht en zelfs de Veteranen Ombudsman. Je zou verwachten dat ze op zijn minst inhoudelijk nieuwsgierig zijn naar deze afwijkende ziens- en werkwijze en ook naar de resultaten die ermee geboekt worden. Niets is minder waar. Bij uitnodigingen van onze zijde hiertoe valt de deur telkens keihard op slot of wordt er van het kastje naar de muur verwezen. Vaak komen er dan antwoorden die gaan over convenanten, accreditaties, drukte (en dus geen tijd) en zorgen over inhoud die ze op voorhand niet eens tot zich willen nemen. Ook persoonlijke belangen en/of voorkeuren wegen blijkbaar mee in het stelselmatig afwijzen van onze uitnodiging om het gesprek aan te gaan over deze materie.
Wij willen met Special Forces in Business onze eigen ervaringen en van onze deelnemers delen om de zorg en begeleiding van onze oud-collega’s zo optimaal mogelijk te maken. Wij hebben zelfs concrete aanbiedingen gedaan om deze zienswijze te verwerken in het opleidings- en vormingstraject van militairen die aan het begin van hun carrière staan zodat het zelfs preventief ingezet kan worden. Maar ook daar is geen animo voor te vinden. Gelet op de uitval die er ontstaat en de nazorg(verplichting) die men heeft is dat natuurlijk op zijn minst bijzonder te noemen.
Gelukkig weet de individuele veteraan de weg naar ons wel te vinden. En natuurlijk is het een hard gelag voor hen dat ze het dan zelf meestal moeten bekostigen (of een sluiproute vinden). Dit terwijl andere trajecten en diensten die wel vergoed worden (en vaak veel meer kosten) terwijl ze, in hun eigen ogen, minder effectief waren. Maar het terugwinnen en/of behoud van eigen regie en verantwoordelijkheid over je eigen proces nemen is nu eenmaal ook zo’n essentie van persoonlijk herstel.
Wij zijn dus blij en vereerd dat er ook veteranen zijn die over de hordes van bureaucratie, protocollen, convenanten en budgetten heen willen én kunnen springen om uiteindelijk bij ons uit te komen om daar in het diepe te springen en zo te ervaren…
Persoonlijk herstel is altijd mogelijk, punt!
Ben of ken jij die veteraan die vast lijkt te zitten, op zoek is naar een manier om te leren omgaan met de psychische verwonding en weer een zinvol leven wil ervaren, neem dan contact met ons op via herstel@sfib.nl