Monique van Kan is oud-deelneemster van maar liefst 3 verschillende coachingsreizen van Special Forces in Business. Lees hier haar verhaal:
Na 3 coachingsreizen van mijn leven; Noorwegen in oktober 2017, IJsland in april 2018 en Suriname in november 2018 ben ik mij gaan beseffen dat ik deze geweldige avonturen en waardevolle reizen nooit had gemaakt als mijn man Roland op 35-jarige leeftijd in november 2014 niet was overleden. Hoe dubbel, in Noorwegen genoot ik van het uitzicht op de Preekstoel en had lol in de regen met mijn reisgenoten, in IJsland zongen we in de auto hard mee met liedjes zoals ‘Leef’ en ‘Spijt heb je morgen maar’ en plaste ik bijna in mijn broek tijdens een sneeuwballengevecht, in Suriname genoot ik van het kampvuur en verwonderde ik me over de natuur… en steeds bekroop me dit gevoel, deze avonturen had ik niet gemaakt als Roland nog zou leven.
Maar wat ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik deze stappen durfde te maken. Dat ik de coachingsreis van m’n leven naar Noorwegen durfde te maken. Dat ik hier weer van overleven naar leven ging. Ontdekte dat ik meer was dan die weduwe en moeder van 3 jonge kids. Ik was ook gewoon nog Monique en veel te jong om niets meer uit het leven te halen. Ik mocht de pijn en het verdriet aangaan wat ik zo makkelijk had verstopt achter een hoge muur. Ik mocht gaan voelen en ik mocht uiteindelijk gaan leven. Met Ro diep in m’n hart. Na Noorwegen ging ik weer leven. Na IJsland voelde ik weer liefde; voor mezelf, de mens naast me en het leven. In Suriname voelde ik dat het goed was hoe het nu was en klaar voor de volgende stap; mijn dromen verwezenlijken en uitdagingen aan durven gaan.
Ik leerde Roland kennen op de camping in Saarburg. Hij werd zeg maar mijn jeugdliefde. Wij hebben alles in een stroomversnelling gedaan. Achteraf snap ik dat nu. Toen niet wetende waarom wij zo in ‘haast’ leefden. Op m’n 21-ste kochten we al ons eerste huis en gingen we samen wonen, op m’n 23ste beviel ik van ons eerste kind en op m’n 28ste was ik getrouwd en inmiddels moeder van 3 kinderen. Ro had al jong een vaste baan bij het Korps mariniers en ik bij de Koninklijke Marechaussee dus we hadden alles vrij strak geregeld. Later maakte Ro de overstap naar zijn droombaan; hij werd lid van het arrestatieteam bij de politie. Tja wat kon er nog fout gaan in ons heerlijke leventje?
Dat gebeurde dus gewoon op een doodgewone maandag ergens in maart. Roland ging even voor een vaag pijntje in z’n nek met onze jongste dochter naar de huisarts. Vervolgens stuurde die hem door voor een foto van de thorax en op de terugweg werd hij alweer gebeld door de huisarts om langs te komen. Ik was gewoon aan het werk en we maakten nog grapjes. Niet veel later belde hij huilend op met een kleine Fenna van 3 jaar achterin de auto; “Mo, ik heb kanker”
Huilend mijn vader op gebeld, die al in gevecht was met prostaatkanker. Dit zou mij toch niet overkomen, de 2 belangrijkste mannen in m’n leven, beiden vechtend tegen kanker. Toch werd dit de waarheid. Ro bleek acute lymfatische leukemie te hebben en dat betekende een behandeltraject van minstens 2 jaar.
En zo speelde ons leventje met 3 jonge kids van 3, 5, en 7 jaar grotendeels af in het ziekenhuis. Steeds werden langen ziekenhuisopnames van 6 weken afgewisseld met een paar weken thuis om aan te sterken en op te laden voor de volgende opname. Van een grote sterke gespierde man veranderde Ro de ene keer in een mager mannetje die amper de trap op kon en de andere keer was hij weer een dikke opgeblazen man door o.a. de dosis prednison. Maar nimmer de mooie fitte stoere man waar ik op was gevallen. Gelukkig was Ro een prater en deelde hij veel hoe hij zich voelde. Grotendeels van de tijd was hij ook positief en wilde niets anders dan de ziekte overleven. Ook na weer een complicatie zoals trombose in z’n oog, bacterie ergens in z’n lichaam, longembolie enz. Hij worstelde vooral met het feit dat hij er niet kon zijn voor z’n kids. Niet die fitte papa om avonturen mee te beleven. Ooit ons doel om als jonge fitte ouders mooie avonturen the most common problem te beleven met de kids. Gelukkig hadden de kids veel afleiding in de sport, alle 3 fanatieke baasjes. Juist op het moment dat het redelijk goed ging kwam in maart 2014, precies 2 jaar na de diagnose de grootste klap. Nog in behandeling maar al een tijdje schoon was de leukemie toch weer terug.
Nu was het wel duidelijk dat het heel moeilijk zou worden. Toch kon ik niet denken aan het feit dat Ro dood zou gaan. Zoiets gebeurt altijd bij iemand anders en niet bij jezelf. En zo kregen we steeds slecht nieuws, de chemo’s sloegen niet meer aan omdat hij zowat alle soorten al wel had gekregen de afgelopen 2 jaar. Ook nog een speciaal medicijn uit Engeland werd in gevlogen, zodat Ro wel nog in aanmerking kon komen voor de laatste redding een stamceltransplantatie van een donor. Na een hele zware behandeling in de zomervakantie ; die stamceltransplantatie in combinatie met een algehele lichaamsbestraling en een konijneneiwit die alles afbreekt in je lichaam en een paar weken in quarantaine mocht Ro eind van de zomer naar huis en zat er niets anders op dan te herstellen van deze zware ellende (Ro zou het nooit weer doen) en hopen dat de leukemie weg zou zijn.
Helaas na een paar weken, na een beenmergpunctie, kregen we toch te horen dat de leukemie er nog steeds zat en dat we rekening moesten houden met het afscheid. Met spoed hebben we met z’n vijven nog een reis naar Barcelona geboekt. Collega’s en vrienden hadden geld in gezameld om dit mogelijk te maken. Hier hebben we nog mooie herinneringen mogen maken met de kids. Precies een week later overleed Ro in de nacht van vrijdag op zaterdag, thuis in bed. Eigenlijk piepte hij er zo tussen uit. Maar het was goed, een lijdensweg bespaart uiteindelijk. Z’n afscheid had hij zelf helemaal in elkaar gezet met behulp van collega’s. Een mooie uitvaart met een ere haag, een colonne met politiebegeleiding en dikke BMW’s X5 als volgauto’s en collega’s die de kist tilden. Ro zei zelf ook nog, jammer dat ik er niet bij ben, lijkt me een mooie uitvaart 😉 Wel bizar dat je samen de kist aan het uitzoeken ben bij het uitvaartcentrum op je 34ste .
Tja en dan denk je dat je er best een beetje op voorbereid was. Maar dan begint de pijn, verdriet, het voelen en de boosheid pas. Ik zocht afleiding in hardlopen en wielrennen. Ik vlucht om 9u het huis uit zodra ik de kids naar school had gebracht en kwam tegen einde schooltijd weer thuis. Niemand kon me zo bereiken, het voelde toch dat niemand mijn verdriet snapte. In die maanden na Ro z’n overlijden kwam ook m’n vader op z’nn sterfbed te liggen en ging ik daar ook nog vaak heen om te helpen zorgen. Na een half jaar ging ik ook weer aan het werk, werd dichterbij geplaatst op Rotterdam maar dat ging echt niet vanzelf. Oppas zoeken voor de kids, racen naar m’n werk en daar kwam uiteindelijk weinig tot niets uit m’n handen ikke glem å lese mer om www.defragcon.com. Collega’s die mij beter kenden die vroegen ook wel na 2 maanden, Mo gaat het wel goed? Heb jij niet meer hulp nodig? Niet veel later overleed ook mijn vader op 62-jarige leeftijd. Weer eerste rij op een afscheid. De kinderen begonnen er al bijna aan te wennen. Weer ietsje meer verdriet erbij waar ik geen raad mee wist. Ik kon dat woord ook niet meer horen, Rouw… wat is dat en hoe moet dat? Of opmerkingen van je moet door…
Na het overlijden van mijn pa ben ik niet meer naar het werk gegaan. Ik kon niet meer. Moe en ellendig en toch elke dag sporten. Met pijn en moeite heb ik uiteindelijk contact gezocht met de militaire ggz. Ik kreeg eindelijk advies dat ik juist thuis mocht blijven. Ik moest er voor mijn kinderen zijn en regelmaat houden. Hierdoor was ik in ieder geval van mijn schuldgevoel af qua werkverplichting. Hier kreeg ik een intake en uiteindelijk gesprekken met een psychiater. Ik kreeg wat opdrachten m.b.t. de rouw maar ik voerde ze allemaal niet uit. En 1x in de week praten over m’n verdriet schoot ook niet op. Ik zat in een steeds neergaande spiraal. Later kreeg ik ook PMT ; hier deed ik oefeningen om te leren ontspannen, te leren voelen en om zachter te worden. Toch bouwde ik m’n muurtje steeds hoger, lieten vrienden en kennissen mij in de steek en voelde ik me steeds eenzamer. Voor mijn gevoel kon niemand dat ook opvullen behalve Ro. De nachten sliep ik steeds slechter, ging hierdoor maar ’s avonds als de kids op bed lagen aan een fles wijn zodat ik voor mijn gevoel wel even goed sliep. De volgende ochtend mezelf weer straffen met minimaal 3 uur sporten en zo kwam ik echt in een neergaande spiraal. read this post here. Ik had ook geen zin meer in het leven, vond er niets meer aan en ik had eigenlijk alleen de kinderen waarvoor ik wakker wilde worden. Ik begon steeds vaker te denken dat ik maar beter dood kon zijn.
Op een dag in de lente, de tijd die ik nu juist verschrikkelijk vond omdat iedereen weer veels te vrolijk werd om mij heen, had ik een afspraak bij een inval psychiater. Ik gaf zonder het te beseffen aan dat ik niet meer wilde. Ik sliep niet meer, ik was de hele dag somber, ik sportte maar lag verder op de bank en was s avonds blij dat de kids weer op bed lagen. Radeloos en hopeloos. Uiteindelijk ben ik in groepstherapie gegaan en had ik een dagprogramma met een groep militairen die voor verschillende dingen daar zaten. Van PTSS, depressie, verslaving tot ook een jonge weduwnaar. We kregen zo een dagprogramma van praten en delen in de groep, lichaamsgericht werk maar ook creatieve therapie. Onderling werd er gehuild en heel kwetsbaar opgesteld maar ook vreselijk gelachen. Al zat ik er elke zondagavond weer tegen op. Soms ging ik ook niet en werd je na gebeld waar je was en dat je de groep in de steek liet. Toch kwam ik daar meer tot mijn emoties, durfde ik meer en meer te delen, m’n worstelingen hardop te zeggen en kreeg ik waardevolle oefeningen. Ook lunchten we samen en werd de band met sommige jongens steeds hechter. Zo hielp ik een jongen met PTSS aan een trainingsschema om het sporten weer op te pakken en leerde hij mij te ontspannen tijdens een fietsrit om koffie in een café bij hem in het dorp te drinken. Mooi hoe dat groepsproces mij dus hielp.
Hierdoor kreeg ik ook plots weer de coachingsreis van m’n leven onder ogen. Als iemand wel eens vroeg wat zou je dn eigenlijk echt willen (ik twijfelde namelijk aan alles, ik werkte nog steeds niet enz) riep ik altijd, ik zou wel een week weg willen met een tentje helemaal alleen. Arie (eigenaar SFiB) had me na het overlijden van Ro ooit een berichtje gestuurd: “Mo weet dat ik mooie reizen organiseer en dat ik ook wel wat kennis over rouw heb”. Waar ik normaal in paniek zou raken om aan mezelf te denken en de kinderen alleen achter zou moeten laten, voelde ik nu echt dat dit het laatste puzzelstukje kon zijn. Met knikkende knieën Arie een appje gestuurd, daarna m’n moeder en andere lieve mensen geappt of ze met elkaar een week voor de kinderen wilden zorgen en toen maar de moedige beslissing genomen om de reis naar Noorwegen te boeken. Noorwegen, het land waar Ro vaak als marinier maanden naar toe ging. Nu kon ik met coaches mee met allemaal een achtergrond als marinier of commando. Best een confrontatie op zich al. Deed me al meteen aan Ro denken maar misschien juist daarom wel goed. Veel te lang allemaal weggestopt. In oktober was het dan zover. Ik begon ontiegelijk te zweten op Schiphol. Ik dacht wat doe ik hier zonder m’n kinderen. Maar het mooie van deze reis is dat je al heel snel midden in de natuur staat en thuis al gauw kan loslaten.
Het werd een bijzondere week, echt een reis van m’n leven. Waarin ik weer van overleven naar leven ging. Waar ik weer mocht ‘zijn’, stil mocht staan, mocht huilen , mocht lachen en waarin ik weer leerde om in het nu te komen. Ik werd weer blij van in de regen met een rugzak te lopen, ik werd blij van mooie gesprekken en leerde zo dat veel meer mensen worstelen met het leven. En nee; het ging echt allemaal niet vanzelf deze week. Iets met alcohol, maar dat vragen jullie maar persoonlijk als je dat wil weten en ik kwam ook behoorlijk in de weerstand. Maar misschien was dit juist ook nodig voor een verandering. Verandering gaat niet zonder angst en pijn vaak. Je moet afscheid nemen van het oude, een gedraging of een manier dat je al jaren doet. Die weerstand hielp mij aan een zware opdracht. Door de Kjeragbolten op te lopen met een zware rugzak met stenen en de andere deelnemers mochten mij niet helpen. Uiteindelijk resulteerde het boven op de top dat ik hulp vroeg en een coach vertelde waar ik behoefte aan had. Waar ik eerst nog op de harde aanpak werd aangepakt zoals… “Wat wil je Mo; een schop onder je kont??” Durfde ik eindelijk te zeggen; “Een knuffel en iemand die mij vastpakt….” Toen ik werd vastgepakt en mij gehoord voelde heb ik daar een half uur staan janken en over snot nog maar niet gesproken. Het kwam uit mijn tenen. Dat gevoel van 2,5 jaar niet huilen en nu dan eindelijk die opening.
Thuis was het moeilijk om me te herpakken. Ik voelde me goed en vrijer maar wat miste ik de groep en Noorwegen. Toch merkte ik dat ik reuzen stappen vooruit had gemaakt. Ook door in verbinding te blijven met mensen uit de groep. Begin 2018 ging ik weer aan het werk op een nieuwe functie, ging ik af en toe op date en niet veel later ook weer naar feesten en concerten en liet ik mijn regime van altijd sporten steeds meer los. Mo leefde weer. In april mocht ik via mijn werkgever mee naar IJsland voor wederom een coachingsreis van mijn leven.
Met een hele andere beleving ging ik nu naar Schiphol. Ik had er gewoon zin in. Weer op avontuur, weer even naar me zelf kijken en weer mooie nieuwe mensen ontmoeten. Het was weer een week van mijn leven en voelde steeds meer de liefde in mij stromen. Liefde voor het leven, liefde voor de mensen om mij heen . En bij thuiskomst klopte dat ook weer. Ik ging nog meer leven, maakte nog meer lol en sprak weer af met mensen om mij heen. Maakte nieuwe vriendschappen en voelde het leven, de liefde en het zelfvertrouwen weer in me groeien.
Het verdriet blijft maar Mo heeft nog een heel leven voor haar. En zo ben ik op 22 november, op de sterfdag van Ro wederom in het vliegtuig gestapt , dit keer naar Suriname om nogmaals de coachingsreis van m’n leven te maken. Dankbaar voor deze kans, dankbaar voor alles en soms weer even terug geworpen door het feit dat ik deze mooie reizen niet had gemaakt door het overlijden van Ro…
Voor meer informatie en boekingen. Ga naar de pagina van De Coachingsreis van je Leven