Binnen Special Forces in Business (SFiB) zijn veel coaches actief. Al deze coaches delen de liefde voor het werken in de outdoor setting en tevens de missie, visie & belofte dat verandering altijd mogelijk is. Toch hebben al deze coaches ook zo hun eigen specifieke achtergronden, kwaliteiten en voorkeuren. Onderstaand blog is geschreven door Evi, zij is een van onze coaches en m.n. gespecialiseerd in thema’s als hechting, (jeugd)trauma, persoonlijk herstel en verslavingsproblematiek. affordable maid services. Daarnaast leidt ze binnen onze organisatie andere coaches op om deskundig te kunnen werken met hun eigen (herstel)ervaring en werkt zij altijd aan de bespreekbaarheid van gevoelige thema’s als intimiteit, seksualiteit en suïcidaliteit. Dit blog van Evi gaat over haar eigen proces in het dagelijks leven. Daarvoor gaat ze terug naar haar eigen jeugd en alles wat daarin gruwelijk mis ging. Dit blog gaat over het proces van ontschuldigen.
Ontschuldigen!
Ze zeggen dat onze bestemming als kinderen is, de niet geheelde pijn en angst, niet geleerde lessen maar ook de waarden en kracht van onze ouders te integreren en overstijgen. Een hoger perspectief te ontwikkelen op dat van hun. Zodat het bewustzijn evolueert.
Ik hoef niemand uit te leggen wat een levenslang proces het kan zijn om los te komen van de verwijten aan het adres van ouders. Over wat we te kort zijn gekomen of ons is aangedaan. Dit proces kan naast lang, ook grillig zijn. Er zit nou eenmaal differentiatie in wat we meemaken, wie we zijn en hoe we met dingen omgaan.
We doorlopen in dit proces verschillende fasen. Hoewel dit zich bij iedereen anders toont, is de behoefte aan erkenning een gemeenschappelijk deler. Of deze nu zichtbaar is of volledig ontkent, we kunnen er tot onze dood toe mee bezig zijn. Erkenning kent vele misvattingen. Zo denkt men vaak dat dit iets is wat men van de ander krijgt. Met name van de persoon of personen die we verantwoordelijk houden voor onze pijn.
Op den duur kunnen we in ons leven in een proces komen dat ontschuldigen genoemd wordt. Hier gaat het om een hertaxatie van wat er in onze jeugd gebeurd is. We komen dan tot click here to find out more het inzicht dat we weliswaar beschadigd zijn in de relatie met (één van) onze ouders, maar dat deze het ook heeft moeten doen met zijn of haar mogelijkheden van dat moment. En dat onze vader of moeder zelf ook schade heeft opgelopen in de eigen jeugd en de invloed daarvan doorgewerkt heeft in diens mogelijkheden tot ouderschap.
Ontschuldigen is niet hetzelfde als vergeven. Bij vergeven blijft er sprake van schuld, maar rekent degene die vergeeft de schuld niet meer aan. Bij ontschuldigen verdwijnt de beschuldiging door het begrip dat je weliswaar te kort gekomen bent, of beschadigd, maar dat de ander niet bij machte was om te geven wat je nodig had.
Ontschuldigen geeft ruimte om iets te doen aan de gevolgen van wat we tekort zijn gekomen of wat ons is aangedaan. Ontschuldigen is niet iets wat we zomaar doen of besluiten. Ontschuldigen kan alleen wanneer we onze eigen pijn daadwerkelijk doorleven. En de gewenste erkenning niet langer meer iets is wat we nodig denken te hebben van de ander, maar volledig geïntegreerd in onszelf. Anders is de zogenaamde ontschuldiging enkel een trucje, een strategie. En krijgen we vroeg of laat met rente deze rekening zelf weer gepresenteerd. Met ontschuldigen nemen we ook de verantwoordelijkheid om de roulerende rekening te doorbreken: ‘de eigen tekorten niet verhalen op onschuldige derden, zoals kinderen, partners, vrienden of collega’s.’
Het proces van ontschuldigen heb ik aan den lijve ondervonden, zonder dat ik mij er bewust van was. Ik was een groot kind met niet geheelde angsten en pijnen, niet geleerde lessen. Een kind dat ten opzichte van haar ouders nog altijd dat kleine bange meisje was, gevuld met boosheid en verdriet. En in contact met anderen een volwassen vrouw, waarbij mijn niet geheelde angsten en pijnen regelmatig tussen mij en de ander in kwam te staan. Waar gekwetstheid in de weg stond voor kwetsbaarheid en iedere vorm van echt contact onmogelijk maakte.
Tot ik onlangs na een lange tijd tegenover één van mijn ouders zat en ik besefte dat er iets veranderd was; ik was niet meer bang, niet meer boos, niet meer verdrietig. Ook schaamde ik me niet meer en voelde ik me net zo min schuldig. Hier besefte ik me dat onze familie trauma’s langzaam uit ons systeem gefilterd worden, omdat ik jaren geleden besloot deze pijn te doorleven. Ik zag niet langer een dader tegenover me, en ik was niet langer een slachtoffer. Ik zag de mens die ze is, en ik was de mens die ik ben.
Ooit hoop ik bij mijn andere ouder hetzelfde te voelen. Met mildheid en zachtheid kijk ik naar de pijn die ik nog heb te doorleven alvorens ik daar kan zijn. Met het besef dat dit de enige weg terug is naar mijn eigen onschuld.
Evi Victorine van Ingen – Henderikx
Coach Special Forces in Business